Even snel een update

Zittend hier op mijn eigen bedje, die ik in heb moeten ruilen voor een luxe tweepersoonsbed en een kinderbedje, waar ik mezelf nog net om kon draaien, heb ik toch maar de laptop weer tevoorschijn gehaald. Want ja, stil zitten gaat hier erg moeilijk in the Mothercity. Over mothers gesproken.. Drie weken geleden kwam het dan aan hoor. Na een hele week Whatsapp berichtjes en Skype gesprekken vermeden te hebben, kon ik haar zaterdag avond ophalen. Die ochtend waren eerst Norbert en Desiree aan de beurt, die me meteen zagen helaas.. Die avond had ik me dus iets beter verstopt. Stopt Bart Senior natuurlijk net voor mijn neus, maar gelukkig had hij me niet gezien. De sfeer zat er meteen goed in (lees: flessen Champagne en witte wijn werden meteen opengetrokken eenmaal gesetteld). En nog mensen, na elke activiteit riep Norbert: “Ik heb wel zin in een bubbeltje!” Waarop mama meteen begint te watertanden en ja knikte. Ondertussen stonden Bart, ik en Desiree te zuchten als het weer eens opgerakeld wordt.

Maar even terug naar een belangrijke week: de week met mijn co-ouders en ouders (en ja ik heb een deel geschreven vanuit mijn toekomstige privéhuis in Swellendam (ooit moet de Staatsloterij gewonnen worden toch?)) en het was tijd voor de Garden Route! Maandag zijn we naar Port Elizabeth gevlogen om vervolgens terug te rijden in onze dikke bak, met drieën krap op de achterbank (waar ik overigens een mooie weddenschap mee zou gaan winnen en een Amarula voorraad zou hebben voor de rest van mijn tijd in Zuid-Afrika, die ik overigens nooit heb gekregen..) naar mijn thuis: Kaapstad!

Nou ik moet zeggen: oortjes in met die ouwe garde is echt een top plan geweest: de een is mee aan het zingen met ABBA, de ander verteld zijn gebruikelijke grappen en de ander zit angstig aanwijzingen te geven aan de chauffeur want oh oh een gevaar zit in een gevaarlijk hoekje… Lang leve Whatsapp en muziek op je IPhone!

Maandag zijn we naar Addo Park geweest, waar we meteen op een safari konden. De volgende dag mochten we eerst kanoën en was het tijd voor een safari van een aantal uur. Naast het feit dat er olifanten, Springbokken, zebra’s en andere wilde dieren liepen, vonden de gids en Desiree de vogels ontzettend interessant. Het hele vogelalfabet werd uit de kast getrokken. Laten we zeggen dat Norbert en ik blij waren dat de flessen wijn en Amarula weer open getrokken konden worden!

De volgende dag was het tijd om naar Stormsrivier te rijden en uiteraard in de middle of nowhere te overnachten. Resultaat: een supermooi uitzicht, nog meer wijn en niet te vergeten de gebruikelijke ziekenhuisgebeurtenissen van de 4 medereizigers. Jezus mina, het onderwerp kwam ten minste drie keer aan bod in een diner. Maar ja, ouwe mees he. Zou er maar van genieten zolang ze er waren.

En tot hier had ik dan geschreven, donderdagavond 6 November, kijkend naar de dode salamander naast mijn bed, wetende dat het nog iets langer dan anderhalve maand is totdat ik weer voet op Nederlandse bodem zou zetten. Toen had ik er geen zin meer in en ben ik maar in slaap gevallen, knuffelend met de salamander. De rest van de week was vooral nog meer eten en drinken. Vandaar dat we nu allemaal aan de Insanity zitten…

Verder heb ik weer veel gewerkt. Nog maar anderhalve week en dan ben ik er klaar mee! Niks wekkers om half 6 en heel de week werken met een dagje vrij. Op dit moment werk ik in housekeeping, wat echt zwaar is. Al is het alleen al om de hele dag dat geklik van het Xhosa aan te horen waar je echt compleet gestoord van word. Gelukkig kan ik een beetje meepraten! (lees: hoe gaat het en goed hoor). Heb veel respect gekregen voor deze afdeling want ze werken zo hard, en dat word niet altijd opgemerkt. Zeker de vijfde verdieping met al zn 16 lofts, waarbij elke loft voor 2 kamers aan word gezien, is echt een opgave. Nu is werken op de vijfde verdieping al een drama, er is altijd een gast die iedereen de stuipen op het lijf jaagt. De twee dames die er werken hebben me meegenomen naar kamer 510, en mijn mond viel gewoon open van verbazing wat ik daar tegenkwam. Bizar gewoon. Maar ja, laat ik maar gewoon braaf “Good Day, Sir” tegen hem blijven zeggen aangezien hij nog redelijk normaal doet tegen me.

Nu moet ik wel zeggen dat ik mijn collega’s heel erg ga missen, want heb wel een toptijd gehad! Afgelopen maandag heb ik mijn beoordeling gehad dus het einde komt nu echt in zicht. Alle credits naar mijn stagebegeleider die het onderwerp opbrengt om mijn verslagen te presenteren aan het gehele management, waarop mijn manager begon te glunderen. BAM, recht in the face: thanks, maar liever niet.. Zeg maar gerust een FML momentje voor Simone. Maar goed, ben dus druk bezig met deze opdracht waarop ik me erg verheug.

In mijn vrije tijd probeer ik ondertussen mijn bucket list af te werken. Maar als het niet op tijd gaat lukken, is dat maar gewoon pech. Gelukkig zie ik Januari mijn beste huisgenoot Kim weer. VOLGEND JAAR WEER GEWOON NAAR KAAPSTAD!! Kan niet wachten om samen met deze gekke meid weer een mooie tijd in Cape Town te gaan herbeleven! Dus U kan zich allen voorstellen dat ik nog harder ga huilen, over een klein maandje, als ik hier weer in het vliegtuig stap, dan toen ik vertrok vanuit Nederland. Deze gedachte snel verdringend, hoop ik dat ik U allen weer vermaakt heb. Tot baie snel!

Liefs van Moon